İnsan vertebrası bir yandan doğal dejenerasyon süreçleri yaşarken diğer yandan da birçok patolojik durumlar, travmalar ile karşılaşır. Bütün bu doğal süreç ve patolojik süreçlerin doğru bir şekilde ele alınabilmesi için, vertebra biyomekaniği ilkelerinin bilinmesi ve klinik uygulamalara adapte edilmesi gerekmektedir. Biyomekanik testler yapılırken kas dokusu hariç tutularak vertebranın en küçük birimi olan fonksiyonel spinal ünite (FSU) üzerinde değerlendirme yapılmalıdır. Klinikte vertebra biyomekaniğinin değerlendirilmesinde spinal stabilite ve instabilite üzerinde durulmaktadır. Vertebra stabilitesi nöral yapılarını korunması ve vertebranın erken mekanik bozulmasını önlemek için temel gereksinimdir. Vertebra biyomekaniği gerek fiziksel yönü gerekse klinik yönü ile spinal cerrahinin önemli bir disiplinidir. Torakal ve lomber vertebra kırıkları yaşam kalitesinde ani bir değişikliğe neden olurken, ağrı ve fonksiyonel kayıplarla birlikte kronik komplikasyonlara da yol açar. Vertebra yaralanmaları, farklı travmatik duyarlılığa ve iyileşme potansiyeline sahip yumuşak dokulardan ve kemik yapılardan oluşan karmaşık bir yapıyı etkiler. Bu karmaşıklık, sınıflandırmayı, instabiliteyi ve tedavi sonuçlarını değerlendirmeyi zorlaştırır. Bununla birlikte, dejeneratif instabilitenin aksine, travmatik instabilite, görüntüleme bulguları ve klinik semptomlar arasında daha doğrudan olan bir ilişki mevcuttur. Torakolomber travmalarda Denis`in üç kolonu, tümörlere bağlı stabilitenin değerlendirilmesinde ise Kostuik`in önerdiği modifikasyon uygulanabilirdir. Spinal stabilitenin değerlendirilmesinde ister kolonlar sisteminden ister puanlama sisteminden yararlanalım, biyomekanik kavramlar ışığında, daha sistematik ve rasyonel bir şekilde karar verme yeteneği kazanmış oluruz.