Dejeneratif omurga hastalıklarının, yaşlanan nüfusla birlikte toplum içerisinde görülme sıklığı artmaktadır. Dejenerasyon süreci, kemik yapılar ve intervertebral diskleri kapsar ve çoğunlukla kronik aşırı yüklenmenin bir sonucu olarak ortaya çıkar. Uzun yıllardır füzyon ve rijid enstrümantasyon, dejeneratif hastalıkların en ideal cerrahi tedavisi olarak bilinmekteydi. Ancak bu teknikle gelişen komşu segment komplikasyonlar ve enstrümantasyonla birlikte hareket kabiliyetinde azalma, dinamik sistemlerin geliştirilmesinde öncü oldu. Dinamik stabilizasyon, teorik olarak komşu spinal segmentlerde biyomekanik stresi azaltmak ve implantın yorgunluk yetmezliğinin önüne geçmek amacıyla ortaya çıkmıştır. Dejeneratif disk hastalıkları, spinal stenoz, spondilolistezis ve deformite cerrahisinde alternatif bir tedavi yöntemi olarak kullanılabilmektedir. Posterior interspinöz ayrıştırıcılar, posterior pedikül fiksasyonlu dinamik stabilizasyon sistemleri ve total faset replasman sistemleri olarak kategorilendirilmektedir. Rijid ve dinamik sistemlerin klinik sonuçları benzer bulunmuştur. Dinamik sistemlerle komşu segment patolojileri daha az görülmekte ve omurganın fizyolojik hareket kabiliyeti daha fazla korunabilmektedir. Öte yandan, vida gevşemesi gibi implant yetmezliğine bağlı komplikasyonlarla dinamik sistemlerde daha sık karşılaşılmaktadır. Bu derleme yazısında dinamik ve rijid sistemlerin uzun segment stabilizasyon gerektiren hastalardaki avantajlarını ve dezavantajlarıyla birlikte birbirlerine olan üstünlüklerini tartışmaktayız.