Odontoid kırıkları ikinci servikal vertebranın (C2) kırıkları arasında en sık görüleni ve 65 yaş üstünde en yaygın görülen servikal vertebra kırık tipidir. Gençlerde genellikle yüksek enerjili travma sonrasında görülmekte iken ileri yaşlarda sıklıkla kendi yüksekliğinden düşme gibi basit travmalarda sık görülür.

Anderson ve D`alonzo tarafından ilk kez yapılan ve halen kullanılan sınıflamaya göre tip I, II ve III olmak üzere üç tipe ayrılır. Tip I; odontontoid çıkıntının uç kısmınında meydana gelen kırıklardır.Tip II; odontoid boynu-C2 gövdesi birleşme noktasında olan kırıklardır. Tip III; C2 gövdesinin de kırık hattına dahil olduğu kırık tipidir. Daha sonrasında Grauer cerrahi tedavi seçiminde kolaylık sağlayacak şekilde Tip II kırıkları Tip IIa ve Tip IIb olarak ayırdı.

Tedavi, cerrahi ve konservatif olarak iki ana başlıkta değerlendirilmektedir. Genel yaklaşım Tip I ve komplike olmayan Tip III kırıkların konservatif yöntemler ile, Tip II kırıkların ise cerrahi olarak tedavi edilmesi yönünde olsa bile Tip II kırıkların tedavisi, konservatif tedavi yöntemleri ile arada fark olmadığı gösteren çalışmalar sebebiyle halen tartışmalıdır.

Konservatif tedavi yöntemleri, dışardan sabitleme şeklinde olan Halo yelek, Minerva ceket gibi kranio-serviko-torasik sabitleyiciler veya Philedelphia, Miami, Aspen gibi sert servikal boyunluklar kullanılarak yapılır.

Cerrahi tedavi seçenekleri, anterior odontoid vidası veya posterior atlantoaksial stabilizasyon yapılarak, hastaya ve kırık şekline göre değişen birçok farklı teknikle uygulanabilir.

Sonuç olarak odontoid kırıkları gerek sınıflandırma yöntemleri gerekse hastanın genel sağlık durumu, yaşı, komorbiditeleri göz önüne alınarak tedavi edilmesi gereken bir hastalıktır. Günümüzde ortalama ömrün uzaması ile yaşlı popülasyonda giderek artan sıklıkta karşımıza çıkmaktadır. Doğru tekniğin seçilmesi tedavi başarısında çok önemlidir.